DOKKUM - Jim Parks en Art Boon, beide dik in de 90, behoren tot de laatste in leven zijnde bevrijders van ons land. In Friesland maakten ze meerdere vieringen en herdenkingen mee. Ze werden onthaald in Dokkum waar ze samen met hun families overnachting werd aangeboden in hotel Abdij van Dokkum. Niet alleen waren ze present tijdens het Bevrijdingsfeest in Dokkum maar ook op Provinciale Herdenking op 4 mei en op het Bevrijdingsfestival Fryslân op 5 mei in Leeuwarden.
In de vroege ochtend van 6 juni 1944 zetten Jim en Art voet op de Normandische kust in Frankrijk.
Het was D-Day, de cruciale dag, de beslissende slag die de oorlog ten einde moest brengen. Bijna een jaar later slaagden de geallieerden erin de Duitse bezetter die dood en verderf had gezaaid, op de knieën te krijgen. Op D-Day koersten tijdens Operatie Overlord 6.330 schepen en landingsvaartuigen vanuit zuidwestelijk Engeland naar Normandië, ondersteund door een luchtvloot van ruim 10.000 vliegtuigen. Meer dan 153.000 manschappen braken door de Duitse linies. Velen lieten het leven voor onze vrijheid.
‘De overtocht was geen pretje,’ herinnert Jim zich. Hij loog destijds over zijn leeftijd om te kunnen dienen. Net als duizenden andere jonge soldaten zat hij opeengepakt in een van de vaartuigen. Zeer gespannen. Vlak voor vertrek waren ze gebriefd: ‘Vandaag is de dag der dagen, doe je plicht.’
‘Je hoorde alleen het klotsen van de golven. Iedereen wist: het gaat beginnen,’ aldus Jim.
In een onophoudelijke Duitse kogelregen kwamen ze aan land. De zee kleurde rood. Jim sleepte doden en gewonden over het strand. Hij beleefde het als in een roes.
‘Ik deed dingen zonder na te denken. Je wilt zelf blijven leven, maar om je heen drijven je makkers in zee. Sommigen dobberden nog en fluisterden om hulp. Toen ik een van hen vasthield, stierf hij. Tijd voor verdriet om een omgekomen maat was er niet, want je moest door. Je kon zelf de volgende zijn.’
Wie het overleefde stond voor een volgende vuurdoop: de bevrijdingsstrijd op het land. De omstandigheden waren zwaar.
Art: ‘Het was een strenge vrieswinter. Kinderen leden honger.’
Maar het geloof in een overwinning sterkte het moreel. Mei 1945 was het eindelijk zo ver.
Art: ‘We werden als helden onthaald. Mensen waren aan het zingen, dansen en huilen tegelijkertijd. Het was alsof de emoties die vijf jaar lang waren onderdrukte er eindelijk uit mochten. Een heerlijk gevoel.’
