‘Hebben jullie een huis in Friesland gekocht? Friezen zijn toch heel erg stug?, was de reactie van menig Amsterdamse vriend. Zoals Belgen dom zijn, Surinamers lui, Brabanders bourgondisch, zo staan Friezen als stug te boek. Het eerste wat ons opviel toen we in Friesland resideerden, was dat iedereen die je tegenkomt ‘Ha, goeie’ zegt. (met de g van het Engelse good, voor de niet Friestalige lezers). Of je nu fietst, kuiert of hardloopt, als je iemand tegenkomt word je gegroet met ‘goeie’. De tweede keer dat ik het café in ons dorp bezocht, verwelkomde de uitbater me met mijn voornaam en zette voordat ik me op de barkruk geïnstalleerd had een glas Pinot Grigio neer. En vroeg me of ik net als de vorige keer ook een bakje nootjes wilde. Kom daar maar eens om in Amsterdam.
Eén van de redenen waarom wij als een blok voor ons huis vielen, is dat in onze tuin een grote treurwilg staat. In de zomer biedt hij beschutting tegen de warmte, als het stormt is het natuurgeweld waarmee de wind door de takken en de bladeren waait boeiender om naar te kijken dan een spannende film. In de tuin van de notaris aan het begin van ons dorp stond ook zo’n imposante treurwilg. Vorig jaar is die boom tijdens een heel heftige storm omgewaaid. Krak, als een luciferhoutje is de boomstam met een doorsnede van minstens anderhalve meter afgebroken en omgevallen.
Ik schrok me een hoed, zou dit ook met onze treurwilg kunnen gebeuren? Hoe oud was onze boom eigenlijk, zou hij nog gezond zijn? Ik had nog nooit een boom gehad, wist ik veel. Ik googelde op boomdeskundigen en kwam terecht bij TreeFirst in Heerenveen, een half uurtje rijden van ons dorp. Ik uitte in mijn mailtje de zorg om onze treurwilg en per omgaande kreeg ik een berichtje dat de boomexpert wel even langs zou komen. Een week later stapte een stoere goed uitziende jongeman het erf op. Hij bestudeerde de boom uitvoerig. Liep er omheen, raakte de bast aan, plukte blaadjes, boog takken, pakte stukjes schors van de boomstam en bestudeerde de grond waarop de boom stond. Zijn conclusie: de boom was plusminus zeventig jaar oud en kerngezond. Hij maakte zelfs nog nieuwe ‘spierballen’ en zou beslist niet omwaaien bij een storm. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk. De bomenman zei dat ik hem altijd kon bellen als ik me in de toekomst zorgen maakte over de boom maar hij raadde me af om de boom te snoeien of te knotten. Een gezonde boom kun je beter met rust laten, was zijn devies. Ik bedankte hem hartelijk en zei dat hij zijn factuur kon mailen. ‘Factuur?’ reageerde hij verbaasd, ‘ik stuur geen rekening als ik verder niks hoef te doen. Dit is een gezonde boom.’ ‘Maar, sputterde ik tegen ‘Je voorrijkosten dan? Bovendien heb ik toch gebruik gemaakt van je expertise?’. ‘Nee hoor,’ zei de bomenman lachend terwijl hij alweer in zijn auto stapte ‘bel me maar als de boom ziek wordt, dan verzorg ik hem graag.’ Ik was flabbergasted.
Een paar weken daarvoor hadden we in Amsterdam nog een loodgieter gebeld omdat het water in de douche niet meer warm werd. De man constateerde dat de cv-installatie aan vervanging toe was, hij kon het probleem niet ter plaatse oplossen. We zeiden dat we ons in nieuwe cv-ketels zouden verdiepen. De volgende dag vonden we een factuur in de brievenbus. Tachtig euro: voorrijkosten en analyse.
We wonen nu ruim twee jaar de helft van de tijd in Friesland en we zeggen minstens één keer per week tegen elkaar: Wat zijn Friezen toch áárdig! Het is opvallend hoe uitvoerig je in winkels wordt geholpen, hoe vriendelijk je in restaurants wordt bediend. Mensen hebben de tijd en nemen de tijd. Als je om vijf over zes nog bij de slager aanklopt, wordt de deur toch nog even voor je opengemaakt. Als je je pinpas bent vergeten kom je volgende week toch even langs om te betalen? Friezen zijn gemoedelijker, ongecompliceerder en attenter.
Als we na een paar dagen Friesland weer terug zijn in Amsterdam, zit ik nog zo in de groetmodus dat ik iedereen op straat aankijk en een groet op het puntje van mijn tong ligt. Maar niemand kijkt terug. De aanvankelijke glimlach op mijn gezicht, maakt weer plaats voor een neutrale blik. Amsterdammers, die zijn pas stug.
Barbara van Beukering is journalist en schrijver. Ze woont de helft van de tijd in Amsterdam en de andere helft in Friesland
