Het is in deze tijd, waarin we van de ene in de andere crisis lopen, voor een columnist zowaar een uitdaging om een positieve column te schrijven. Veel gemakkelijker is het om mee te huilen met de wolven in het bos. Over bijvoorbeeld stikstof, energieprijzen, predatie van onze weidevogels, of met de wolven die uit het bos komen om onze koeien of dartelende lammeren en schapen te vermoorden…In plaats daarvan neem ik u in deze column mee in de wereld van het echte vakmanschap, wat vooral vmbo’ers en mbo’ers later in hun loopbaan met “gouden handen” laten zien.
Een directeur in de bouw hield onlangs op de receptie ter ere van zijn pensionering een pleidooi voor deze vaklui, zoals metselaars en timmerlieden, en ging nog een stapje verder. Hij noemde hbo’ers en academici met opzet “schoolverlaters en universitair gestoorden, ze zijn vaak eigenwijs en willen niet meer leren”.
Oeiii, die kwam wel even hard aan bij al die hoogopgeleide gasten. Een aanwezige consultant wilde de boodschap nog niet begrijpen. Hij reageerde geïrriteerd tegen mij, dat “afgestudeerden” toch wel de betere mensen zijn. Ik heb ‘m gevraagd hoe zijn week eruit zou zien zonder de medewerkster van het reisbureau voor zijn broodnodige vakantie, de badjuffrouw bij zijn kinderen in het zwembad, en zonder zijn glazenwasser en de betrokken thuiszorg bij zijn ouders?
“En hoe zou je het eigenlijk doen zonder de toppers van Omrin die elke week weer jouw troep opruimen??”
Het werd er niet gezelliger van, maar ik kon het even niet laten.Kortgeleden was er een jonge monteur voor onderhoud aan de dieselmotor van onze sloep. Toen alles klaar was en de boel opnieuw afgesteld moest worden, zette hij bij het ontluchten zijn steeksleutel één voor één op de verstuivers, met zijn blik in de lucht luisterde hij tot de zuigers optimaal presteerden, en mompelde: “hij klinkt weer als een naaimachientje”.
Op zo’n moment geniet ik.
Bij een van de Fryske “Ielfiskers in rikke ieltsje ite”, wat een vakmanschap, bij de slager voor een kilo entrecote, of bij de banketbakker voor echte oranjekoek. Een ode aan mijn kapster die mijn wilde bos haar weer een beetje toonbaar maakt, ik ben er blij mee. Wat is die dikke directeur nou zonder zijn sociaal slimme secretaresse? En hoe komt u de winter door zonder die vakman die uw cv-ketel kan dromen of degene die uw winterbandjes piekfijn uitbalanceert?Onze maatschappij draait op deze vakmensen, je herkent ze aan hun gouden handen. Geef ze een complimentje, in het restaurant, in de zorg, aan de postbode of pakjesbezorger. Het is gratis maar onbetaalbaar…Sjoerd Galema
