Met dertig kuub hout dacht ík voor de komende drie jaar spekkoper te zijn. Het was aan brandhout zo’n achtduizend euro waard, volgens Marktplaats. Buurlieden hadden net zoveel, dat was samen een dikke dertigduizend euro op ons streekje, rekende ik in de gauwigheid uit.
Helaas werd de door mij ingehuurde houtzager in volle actie betrapt door het hoveniersbedrijf dat kennelijk bepaalde rechten had. Een boze buurman wachtte me op, een ander, die me toestemming had gegeven, wist plotseling nergens meer van. J. was met shovel en kettingzaag druk in de weer, maar haalde slechts zijn schouders op toen hij streng werd toegesproken. Zo kromp de dertig kuub tot twintig en was schande mijn deel. Alsof ik te beroerd was om een paar honderd euro voor omgezaagde stammen te betalen.
Het hout had ik namelijk níet gratis gekregen. Een boer met kilometers elzensingels had ze kennelijk mee verkocht voor de aanleg van de Centrale As. Daar was ík met open ogen in getrapt. Met de beste bedoelingen, maar toch wel wat hebzuchtig. Links lullen maar rechts zakken vullen, dat werk. Daar zijn die omgekeerd hangende vlaggen tegen bedoeld, de rode zakdoeken aan de vlaggenmasten en de reclameborden voor BBB.
Dat hout heb ik nodig omdat ik sinds oktober jl. van het gas af ben, wat me nog een mooie subsidie opleverde. Ik betaal J. voor het zagen en brengen en H. voor het kloven van hout meer dan 2.500 euro. Dat leek aanvankelijk een goeie deal, want het is minder dan één jaar energiekosten, als je beneden het prijsplafond van 1,45 per kuub gas en 0,40 per kWh stroom blijft. Maar het wordt allemaal anders.
Mijn voordeel slinkt harder dan de gletsjers. Je kunt van dit geld niet leven. Goed, de elzen binden stikstof, we worden onafhankelijk van Poetin, bomen leggen CO2 vast en de boeren krijgen het beter. Maar ik zit met de schade en de schande.
Ik voel me als de multimiljonairs die onderbetaalde veehouders souffleren, DSM en ForFarmers voorop. Boeren mogen voor de heren en dames, en voor mij, het vieze werk opknappen. Zij, met hun aandelen, verdelen de buit. Of ze hoppen als CEO van FrieslandCampina naar Unilever, dat Londen verkiest boven Amsterdam, zoals Edith Schippers liever in Maastricht zit dan in Heerlen. Ondertussen sta ik op mijn erf met bulten hout waar een luchtje aan zit. De warmte stinkt!
Wat jammer toch dat noch Stachhouwer, noch Piet Adema ziet welke grandioze kansen het milieu biedt. Schelden op D66 en stemmen op de ChristenUnie, lekker makkelijk, en mij verwennen met hout – totdat blijkt dat het van een ander is.
Het wordt hoog tijd, zou ik schrijven, dat echte ondernemers in boerenkringen opstaan. Voorlopig rookt mijn schoorsteen nog wel even, maar het is vieze CO2-lucht die hij uitbraakt. Ik mag dan een hoekje land gratis aan een schapenboer geven, die elke avond bidt dat de wolf op afstand blijft, zelf sta ik voortaan te boek als betrapte houtdief. Dat is nogal pijnlijk.
